Het verhaal van John

Het verhaal van John

Hallo, ik ben John, 64 jaar. In het voorjaar van 2021 maakte mijn partner een einde aan zijn leven. Dat was zo’n enorme klap dat mijn eigen leven en ook mijn uiterlijk me nauwelijks nog boeiden. Naar de kapper en ook naar de tandarts ging ik bijvoorbeeld niet meer.

Haren kun je natuurlijk op elk moment weer in model laten knippen, maar een gebit dat aan elkaar hangt van de kronen en de bruggen loopt zonder regelmatige en vakkundige controle en onderhoud onherstelbare schade op. Dat gebeurde dus ook. Mijn gebit ging zo hard achteruit dat ik op een gegeven moment helemaal niet meer naar de tandarts durfde. Ik geneerde me ervoor dat ik het zo ver had laten komen, terwijl ik mijn leven lang trouw twee keer per jaar naar de tandarts en de mondhygiëniste was gegaan. Pas toen ik steeds slechter kon bijten en kauwen en ik bovendien merkte dat mijn spraak anders werd door mijn wiebelende snijtanden, verzamelde ik alle moed en ging ik op zoek naar hulp.

‘Die zoektocht leidde naar VieDenta.’

Op de website las ik meerdere jubelende ervaringsverhalen over deze kliniek. Maar hoe geloofwaardig en overtuigend die verhalen ook waren, ik kreeg toch al een knoop in mijn maag bij het idee dat ik iemand in mijn mond moest laten kijken. Na een tijdje twijfelen hakte ik de knoop door en pakte ik de telefoon om een afspraak te maken voor een intakegesprek. Dat simpele telefoontje beschouwde ik al als een overwinning op mezelf. Ik had in ieder geval de eerste stap gezet! Nu de vervolgstappen nog…

Ondanks de geruststellende ervaringen van andere cliënten ging ik gespannen naar de eerste afspraak. Maar de vriendelijke mensen die deel uitmaken van het team bij VieDenta stelden me direct bij binnenkomst al gerust en verzekerden me dat zij ook mij weer een stralende glimlach zouden kunnen bezorgen.

‘De stress voor de intake bleek volledig ongegrond.’

Willem, de tandarts bij wie ik terechtkwam, luisterde aandachtig en geïnteresseerd naar mijn verhaal en veroordeelde mij niet voor het verwaarlozen van mijn gebit. Een assistente maakte foto’s van mijn gebit en Willem inspecteerde mijn tanden en kiezen uiterst voorzichtig. Hij legde mij vervolgens een aantal mogelijke behandelingen voor en samen kozen we voor de optie die voor mij waarschijnlijk de beste was: een brug die mijn volledige bovengebit zou gaan vormen. Om tot dat resultaat te komen moesten er dan wel een aantal elementen eerst verwijderd worden. En de resterende tanden en kiezen zouden beslepen moeten worden. Dat vond ik spannend, om niet te zeggen héél spannend.

Toen ik een paar dagen later een gedetailleerd behandelplan en een begroting in huis had, begon ik pas echt nerveus te worden. Ik betrapte me erop dat mijn gedachten helemaal beheerst werden door de aanstaande behandeling. Daarom besloot ik voor een behandeling onder volledige narcose te gaan. Ik hield mezelf voor dat spanning nergens voor nodig was als ik onder narcose zou gaan en daarom niks van de behandeling zou merken. Dat hielp, gelukkig.

‘Zelfs op de dag van de behandeling was ik redelijk rustig.’

Een onbeduidend prikje in mijn hand voor het inbrengen van een infuus was alles wat ik er onder de streep van meekreeg. Amper twee uur later kwam ik bij en was alles al achter de rug. Hoewel nog een beetje dizzy van de narcose, zag ik in de spiegel dat mijn bovenkaak was voorzien van een mooie rij witte tanden en kiezen. En het eindresultaat zou een paar weken later nóg mooier zijn wanneer de noodvoorziening plaats zou maken voor de definitieve brug, kreeg ik te horen.

Nou dat bleek niets te veel beloofd. De definitieve brug die ik drie weken later kreeg, zat als gegoten. Ook over de vorm en de kleur van de elementen was ik direct tevreden. Eerlijk is eerlijk, eventjes was het wel wennen aan het nieuwe bovengebit. Zeker in het begin voelt het net een beetjes anders dan je eigen gebit. Maar ik kan gelukkig weer alles eten. En ik durf weer te glimlachen. Natuurlijk heb ik een aantal mensen in mijn omgeving gevraagd wat ze van het resultaat vinden. Het grootste compliment kwam van iemand die zei dat het haar in eerste instantie niet was opgevallen dat ik iets aan mijn gebit heb laten doen. Een beter bewijs dat het er natuurlijk uitziet bestaat niet, toch?

Ik zou willen dat ik oprecht kon zeggen dat ik mijn leven na het verlies van mijn partner weer op de rit heb. Helaas is dat niet zo. Daar is kennelijk meer voor nodig dan een kappersbeurt en een gebitsreconstructie. Maar een verzorgd voorkomen is vanzelfsprekend wel een wezenlijke voorwaarde voor het hervinden van mijn balans. Een stralende glimlach draagt absoluut bij aan het nodige zelfvertrouwen om mijn levensweg te vervolgen, wat of wie er dan ook nog op mijn pad komt. En als ik in de naaste toekomst weer reden heb om vol voor het leven te gaan, dan treed ik het leven voortaan in ieder geval weer met een gulle glimlach tegemoet. Kom maar op!